جام سخن

گزیده سخن اندیشمندان و تراوشات ذهن من

جام سخن

گزیده سخن اندیشمندان و تراوشات ذهن من

زلزله بستک

              زلزله بستک                                                 17/10/1392

به    امر      خداوند     جان   آفرین                                                                                 

بلرزد  همی   پوست  و  جان   زمین                                                                                                      

یکی را عذاب  است  چو  باشد  لعین                                                                                                  

دگر  ابتلا  است  به  عامل  به   دین                                                                                                            

                                                                                                                                                        

ز سال  نود  چون  دو  سالی  گذشت                                                                                                          

ز  دی  ماه  دوازده   لیالی    گذشت                                                                                                               

شب  بعضی  در  بی  خیالی   گذشت                                                                                                                

شب  مردم   بستک   عالی    گذشت                                                                                                           

                                                                                                                                                                

ولی   در  پس  شب   نموده    کمین                                                                                                                   

دو  صد   ابتلا   بهر     اهل     یقین                                                                                                                      

تو  این  ظاهر  و  شهر  ویران مبین                                                                                                                  

صفای   دل   و   اوج   ایمان    ببین                                                                                                                         

                                                                                                                                                       

که در باد  و  باران  و  سرمای  سرد                                                                                                              

نگه داشته سرخ صورتش را چو مرد                                                                                                                 

مبادا  که  از  سوز  و  سرما  و  درد                                                                                                           

ببیند   کسی   رود   و  رخساره  زرد                                                                                                             

                                                                                                                                                        

بیا ای مسلمان به هوش باش و گوش                                                                                                        

که آزمایش و امتحان  است ،  بکوش                                                                                                                       

ز  قرآن   پیامی   که    دارد    نیوش                                                                                                              

لباسی   ز  ایثار   و   احسان   بپوش                                                                                                            

                                                                                                                                                       

 

اگر چه که هر کس  به   گورش  برند

همی عقرب و مار  و  مورش  خورند

بگفتند    هم    آنان    که     پیغمبرند

بنی آدم        اعضای        یکدیگرند

 

گروهی    مسلمان   ،   دگر   کافرون

که ظاهر همه گوشت و پوستیم وخون

تو  دست کرم   کن   ز  آستین  برون

ز   بهر    صفا    و    جلای    درون

 

خدایی  که  حی  است  و  والاتر  است

به   سر    درون   تو   دانا تر   است

به  نزدش   همان   بنده  بالا تر است

زبانش به ذکر ، دل به  تقوا  تر است

 

تو ای بستکی  زین  حوادث  مجوش

زمین  آمد  از  امر  حق  در  خروش

تو چشم  و  دلت  را  به  ماتم مپوش

تن   تو  سلامت  به   شکرانه  کوش               حق دوست

کهور لوتورکو

                                  لوتورکو                                             18/ 10 1392

لوتورکو  تک  درخت  شهر   رویدر          لوتورکو چون نگینی بهر رویدر

ز   ایام     گذشته    تا   به   امروز          تو  احساسی   برای  مردم شهر

تو    بر    مایی    نماد     استقامت          سرود   زندگانی   می دهی   سر

تو با سیلاب و طوفان می کنی جنگ          خداوندت  نگه  دارد  ز  هر  شر

عزیز   و    یادگاری    از    گذشته          تو  تاجی  رویدرم  را  تارک  سر

زنم  من   بوسه   بر  برگ  و بر تو          که هر شاخت مثال شاخه ای  زر

لوتورکو   ریشه  دارد  در  دل  من          به دورش می زنم چون عاشقی پر         

مسافر    تو   بدان   قدر   لوتورکو          بخوان بر شاخه سارش چون کوکوکو

                                                                                                   حق دوست    

ایمان ابوبکر صدیق

                                           ابوبکر صدیق                                                      5/10/92

همی   آمده   در   روایت       چنین           که پیشتاز مردان به ایمان و دین

ابوبکر  صدیق  بوده  است  و  بس          نباشد  چنین   افتخاری    به  کس

رسول  خدا  چونکه   دعوت    بداد          به دل  ذره ای  شک و شبهه  نداد

همو    بوده     در  دوره     جاهلی          بدور از  شراب و هم   از   کاهلی

به  نیکی  به  مردم  بسی شهره بود          که حاتم به پایش یکی  مهره  بود

که   آگه   به  انصاب   اعراب   بود          ادیب  بود  و آگه  به  اِعراب  بود

میان     ضعیفان    بسی     مهربان          توانگر  سپرده    بدو    مهر جان

چو خورشید اسلام  درخشش  گرفت          همو  لات  و  عزا  به آتش  گرفت

چنانش    زدند    مشرکان     عرب          تو  گویی   که   دیگر  نیابد  طرب

چو  داستان  معراج  بگفتا   رسول           بخندید  بر  او   بوجهل  و  فضول

برفتند   به   نزد  ابوبکر  و   زود          بگفتند  هر   آنچه  نبی   گفته   بود

بگفتا   به   ایمان   و  قلب و یقین          که  راست  گفته  آنچه   محمد امین

رسولش  ملقب  به  صدیق    نمود          خداوند   ستودش  و  تصدیق  نمود

برو  ای  مسافر  چو  بوبکر  باش          به  دل  خالی  از  کینه و مکر  باش                                                              

ایمنی

                                        ایمنی

به  دست  خود  میانداز در   بلایی          تو جان خود، که  هدیه  خدایی

تو را داده  یکی عقل و یکی هوش         که خود را از  بلا  ایمن  نمایی

ببند  زانوی   اشتر  را   و   آنگه          توکل     کن    به    تقدیر الهی

همیشه    حادثه ها     در   کمینند          تو باید دور و بر را خوب بپایی

اگر خواهی که  ایمن  باشی در کار          منه بی ایمنی  پا   را  به  جایی

به سر بگذار کلاهی محکم و سخت          که  شاید  حادثه   باشد   هوایی

بکش دستکش به دستانت که هرگز          چودست خود ،  دگردستی نیابی

بزن  عینک  به   چشمان   قشنگت          که   از  زیبایی     دنیا    نمانی

بزن    ماسکی  به  هنگام    تنفس          که  گیرند دود و خاک آرام جانی

برای   حفظ   پا  کفشی  به  پا  کن          که  بی  پا   تو  نداری   رد پایی

مشو غره  به  علم  و فن  خویشتن          که پرداخت می کنی سنگین بهایی

که  بیشتر آن  کسان  آسیب  پذیرند          که من ، من می کنند وخودگرایی  

تو  تنها    نیستی    در  هر   بلایی          عزیزانند       گرفتار       نهایی

بیاد آور  تو  آن   چشمان   مشتاق          که  خشکیده  به  در  تا که بیایی

شنو تواین سخن ازقول  حق دوست          اگر خواهی  که  حفظ  جان نمایی

اسکلت

با  شما  هستم  ،   شما   آی   آدما           گر چه  هستم  استخوان   بی صدا

آخرش  تا کی  چنینید  هاج  و واج           تابه کی عمر را دهی  بر نفس باج

عبرتی  است  در قامت من  بر شما           حال چه فکری دارید اندر سر شما

روزی من همچون  شما  شیدا  بدم           آدمی     قلدر   و   بی پروا    بدم

کوچه ای  که من  بکردم  زان  گذر           خالی می دیدی ز هرنوع   رهگذر

بس به  ناموس ها  تجاوز  کرده ام           بس عزیزان را چنان  بز  کرده ام

بس به  مال مردمان  دست  برده ام           بس به منزل این تن مست برده ام

بس به ناحق خورده اند از من کتک           بس  شکستم من نمکدان پر نمک

بس   بریختم    آبروها    بر  زمین           صبح به شب شد روزهایم اینچنین

بس  گنه  در  سینه ام  محبوس شد           هر  دو  کتفم   جایگاه  بوس  شد

هرچه بود آن روزها  بس زود رفت           مارها   افعی  شدند  و  بود  رفت

نیستی   آمد   هستیم   بر  باد  رفت           گاو  عمرم  چند  قلویی  زاد رفت

عاقبت  هم  برف   باران   شد  مرا           این چنین  پایان  دوران  شد  مرا

طاقت  و  تاب  از همه  اندام   رفت           آن  همه  زور  و توان  ونام رفت

گردن   و  بازوی  قدرت  خاک  شد           گرچه چند روزی چنان ضحاک شد

آن   یل  میدان  چنین   ناکام   رفت           دست خالی ماند و هم بی جام رفت

من   مسافر  هستم   و  دانم   سفر          توشه  خواهد  هرچه  دانی  تو  ببر