من و تو و جامعه
تو پرسیدی ز بهزیستی مسالمت و همزیستی
بگویم با تو ای عاقل ز همنوعان مشو غافل
مخواه بر کس روا باشد هر آنچه نا روا باشد
حقوق هر کسی محفوظ چه افلیج و چه باشد قوز
چه دارا یا ندار باشد چه خوشحال یا که زار باشد
چه در رنج یا رفاه باشد گدایی یا که شاه باشد
مساوات است میان ما سفید و سرخ و زرد،سیا
اگر هر کس به کار خویش به هر آیین و دین و کیش
شود پابند یک قانون نریزد قطره ای از خون
به نا حق بر زمین ای دوست چنین دنیا چقدر نیکوست
ز من پرسیدی با خنده ز خلق و خوی راننده
ز فرهنگ ترافیکی بگویم پاسخِ نیکی
تو ای راننده قربانت نگه دار گاز و فرمانت
به خونسردی بران آرام مبادا که شوی تو خام
ز قانون در گریز باشی چو ماهی چُستُ و لیز باشی
تو پرسیدی ز جامعه ز اخلاق و مسامحه
اگر خواهی نبازی رنگ بشو با جامعه هم رنگ
تو را گر هست آپارتمان محل زیستن و امکان
مبادا که بیازاری چه در خواب و چه بیداری
دگر همسایگان خود به دست یا که زبان خود
2
تو بردار گام آهسته سخن آرام کن قصه
زباله را نریز هر جا توقف تو مکن بیجا
به پارکینگ چون که می آیی مکن تو پارک به هر جایی
دگر پرسیدی از قانون به بعضی ها شده طاعون
تو می دانی چه نالانی؟ چو از قانون گریزانی
اگر هر کس چو حال خویش به کسب و کار و مال خویش
نگه دارد حدود خویش نگیرد آتشی در ریش
ولیک چون تخم مرغ بردی تو امروز این شتر خوردی
بیا و ترک عادت کن خدا را خوب عبادت کن
چو آمد وسوسه سویت مجسم کن جلو رویت
که می بیند تو را الله چو خورشید و چو نور ماه
چنین شاید که شرم آید دلت از خوف نرم آید
دگر گویم ز بیکاری فراغتی که تو داری
بدان قدرش که می بازی خطرناک تو مکن بازی
اگر در فکر خود باشی نگیری دوستِ بد ، ناشی
کنی مشغول تو خویشتن را چو بوعلی ، انیشتن را
دگر پرسیدی تو از زن چنین پاسخ شنو از من
اگر خواهی تو عزت را نکو فرزند و نعمت را
نگر به فاطمه زهرا چگونه زیسته در دنیا
که تا امروز و تا فردا شده الگوی بی همتا
ز کارِ خانه دست ، پینه میان خلق تمننینه
به شوهرداری بی مانند ز هر که پرسی می دانند
میان کار و زار و جنگ پرستاری نهاد فرهنگ
3
ببین که کرده تربیت چه فرزندان با هیبت
به هر اخلاق نیکویی پیامبر بینی تو گویی
دگر پرسی ز همکاری ز فرهنگ نگهداری
اگر هر کس به سهم خویش توانایی و فهم خویش
دین خود ادا سازد ز خاک خود طلا سازد
چو یک وجدان بیداری زند دست بهر یک کاری
رود کیفیت کالا ز استاندارد خود بالا
اگر هر کس به کار خویش نماید وقت خود را بیش
شود تولید ما افزون فرستیم باقیش بیرون
اگر هر کس نماید فکر بیابد ایده های بِکر
عمل بنماید او بر حرف بگیرد آب را از برف
شود آباد این میهن ز فکر و کارِ تو و من
مسافر هستم از رویدر که باشد شهری از بندر
نصیحت بشنو تو از من ندان مرد را جدا از زن مسافر
حکایت حضرت علی علیه السلام و مرد مفلس
یکی مردکی لاغر اندام و زار که در چشم مردم حقیر بود وخوار
بر او بود هویدا علایم فقر به چهره و چشمش علایم زجر
که بود بر تنش جامه چل تکه ای نیارزد سر و پای او سکه ای
به ناگه به مسجد بکردی ورود به صوتی حزین جمع را گفت درود
جوابی شنید پر ز مهر و صفا که نشنیده بودی جز از مصطفی
به سرعت روان شد به سوی صدا که شاید گره را گشاید خدا
نمود جستجو صاحب آن کلام بدید کو علی بُود علیه سلام
چو مولابدید، گل ز رویش شکفت به صوتی حزین رو به مولا بگفت
ز تو سرورم دارمی حاجتی که جز تو نباشد کسی لافتی
ولی قبل از آن که به خدمت رسم بکردم عهد که گر به نعمت رسم
خدا را کنم شکر، تورا هم سپاس عنایت بی منت و لطف خاص
اگر هم نشد مرتفع این نیاز بخواهم همی عذرت از بی نیاز
بفرمود بدان مرد مفلس چنین علی شاه دلدل سوار ، شاه دین
به وقت سخن روی من را مبین نویس حاجت خود به روی زمین
که تا من نبینم تو را خار و زار که شرمنده گردم ز پروردگار
نوشت مرد مفلس به انگشت خود ز فقرش گشود نزد او مشت خود
فقیرم ، ندارم به دنیا درم به امید لطف آمدم و کرم
امیر چونکه آگه شد از حال او بفرمود بگیرند پر و بال او
بگفتا که پوشند بر او جامه نو خوراکی دهندش ز خرما و جو
چو جامه بپوشید بگفتا علی همی راضی بادا ز کارت علی
تلافی کنم من چنین کوششی ز مدح و دعا سازمت پوششی
نصیب تو گر که شود این دعا نخواهی دگر بیش از این تو ثنا
ثنا و ستایش که بر دل نشست کند زنده همچون که باران به دشت
شود صاحبش زنده در روزگار شود نام او تا ابد ماندگار
شود کار تو ثبت در نامه ای ولیک کهنه گردد چنین جامه ای
تو را فرصت کار خیری بُوَد مبادا که دل سوی دیری بُوَد
که پاداش دهد رب حی ، لا یموت به هر کار ، که کردی تو از قبلِ موت
علی چون شنید قول پروردگار گرفتش به رحمت همی در کنار
بفرمود یکی را زیاران کسی که بخشش کنندش ز دینار بسی
همی اَسبغ او را بگفتا امیر هم این جامه و هم دهیدش دنیر؟
بگفتا علی که شنیدم چنین ز قول حبیبم محمد امین
که هر بنده دارد یکی جایگاه به نزد خداوند و در بارگاه
مپندار کسی را چو خار و خسی مبادا که کوچک شماری کسی
چنین جایگاهی بود نزد من به مردم ، چه مرد باشد او یا که زن
شنو از مسافر تو این یادگار به احسان نگهدار خداوندگار
مسافر