زلزله بستک

              زلزله بستک                                                 17/10/1392

به    امر      خداوند     جان   آفرین                                                                                 

بلرزد  همی   پوست  و  جان   زمین                                                                                                      

یکی را عذاب  است  چو  باشد  لعین                                                                                                  

دگر  ابتلا  است  به  عامل  به   دین                                                                                                            

ز سال  نود  چون  دو  سالی  گذشت                                                                                                          

ز  دی  ماه  دوازده   لیالی    گذشت                                                                                                               

شب  بعضی  در  بی  خیالی   گذشت                                                                                                                

شب  مردم   بستک   عالی    گذشت                                                                                                           

ولی   در  پس  شب   نموده    کمین                                                                                                                   

دو  صد   ابتلا   بهر     اهل     یقین                                                                                                                      

تو  این  ظاهر  و  شهر  ویران مبین                                                                                                                  

صفای   دل   و   اوج   ایمان    ببین                                                                                                                         

که در باد  و  باران  و  سرمای  سرد                                                                                                              

نگه داشته سرخ صورتش را چو مرد                                                                                                                 

مبادا  که  از  سوز  و  سرما  و  درد                                                                                                           

ببیند   کسی   رود   و  رخساره  زرد                                                                                                             

بیا ای مسلمان به هوش باش و گوش                                                                                                        

که آزمایش و امتحان  است ،  بکوش                                                                                                                       

ز  قرآن   پیامی   که    دارد    نیوش                                                                                                              

لباسی   ز  ایثار   و   احسان   بپوش                                                                                                            

اگر چه که هر کس  به   گورش  برند

همی عقرب و مار  و  مورش  خورند

بگفتند    هم    آنان    که     پیغمبرند

بنی آدم        اعضای        یکدیگرند

گروهی    مسلمان   ،   دگر   کافرون

که ظاهر همه گوشت و پوستیم وخون

تو  دست کرم   کن   ز  آستین  برون

ز   بهر    صفا    و    جلای    درون

خدایی  که  حی  است  و  والاتر  است

به   سر    درون   تو   دانا تر   است

به  نزدش   همان   بنده  بالا تر است

زبانش به ذکر ، دل به  تقوا  تر است

تو ای بستکی  زین  حوادث  مجوش

زمین  آمد  از  امر  حق  در  خروش

تو چشم  و  دلت  را  به  ماتم مپوش

تن   تو  سلامت  به   شکرانه  کوش               حق دوست