حکایت حضرت علی علیه السلام و مرد مفلس
یکی مردکی لاغر اندام و زار که در چشم مردم حقیر بود وخوار
بر او بود هویدا علایم فقر به چهره و چشمش علایم زجر
که بود بر تنش جامه چل تکه ای نیارزد سر و پای او سکه ای
به ناگه به مسجد بکردی ورود به صوتی حزین جمع را گفت درود
جوابی شنید پر ز مهر و صفا که نشنیده بودی جز از مصطفی
به سرعت روان شد به سوی صدا که شاید گره را گشاید خدا
نمود جستجو صاحب آن کلام بدید کو علی بُود علیه سلام
چو مولابدید، گل ز رویش شکفت به صوتی حزین رو به مولا بگفت
ز تو سرورم دارمی حاجتی که جز تو نباشد کسی لافتی
ولی قبل از آن که به خدمت رسم بکردم عهد که گر به نعمت رسم
خدا را کنم شکر، تورا هم سپاس عنایت بی منت و لطف خاص
اگر هم نشد مرتفع این نیاز بخواهم همی عذرت از بی نیاز
بفرمود بدان مرد مفلس چنین علی شاه دلدل سوار ، شاه دین
به وقت سخن روی من را مبین نویس حاجت خود به روی زمین
که تا من نبینم تو را خار و زار که شرمنده گردم ز پروردگار
نوشت مرد مفلس به انگشت خود ز فقرش گشود نزد او مشت خود
فقیرم ، ندارم به دنیا درم به امید لطف آمدم و کرم
امیر چونکه آگه شد از حال او بفرمود بگیرند پر و بال او
بگفتا که پوشند بر او جامه نو خوراکی دهندش ز خرما و جو
چو جامه بپوشید بگفتا علی همی راضی بادا ز کارت علی
تلافی کنم من چنین کوششی ز مدح و دعا سازمت پوششی
نصیب تو گر که شود این دعا نخواهی دگر بیش از این تو ثنا
ثنا و ستایش که بر دل نشست کند زنده همچون که باران به دشت
شود صاحبش زنده در روزگار شود نام او تا ابد ماندگار
شود کار تو ثبت در نامه ای ولیک کهنه گردد چنین جامه ای
تو را فرصت کار خیری بُوَد مبادا که دل سوی دیری بُوَد
که پاداش دهد رب حی ، لا یموت به هر کار ، که کردی تو از قبلِ موت
علی چون شنید قول پروردگار گرفتش به رحمت همی در کنار
بفرمود یکی را زیاران کسی که بخشش کنندش ز دینار بسی
همی اَسبغ او را بگفتا امیر هم این جامه و هم دهیدش دنیر؟
بگفتا علی که شنیدم چنین ز قول حبیبم محمد امین
که هر بنده دارد یکی جایگاه به نزد خداوند و در بارگاه
مپندار کسی را چو خار و خسی مبادا که کوچک شماری کسی
چنین جایگاهی بود نزد من به مردم ، چه مرد باشد او یا که زن
شنو از مسافر تو این یادگار به احسان نگهدار خداوندگار
مسافر
بسمه تعالی
26/12/89
مرگ سبز
هنگامی که تیغه طلایی آفتاب برپر هوخشو(کوهی است)می تابید وانگارپیکانهای زرین ازچله زمین به سوی آسمان نشانه رفته بود تا شکایت نامه ای ازخلیفه زمینیان رابه پادشاه عادل درسرزمین افلاکیان برساند,من آهسته وآرام ازکوچه های شهرم می گذشتم تاخودرابه نخلستانهای سرسبزوباصفا برسانم وباتماشای سرسبزی وطراوت ,غبارخستگی وغم دنیای پرمشغله را ازجان ودل بزدایم وبه یاددوران کودکی وبادوباران باترانه .....می پریدم ازسرجو،جانی تازه دروجودم دمیده شود,اما انگار کوچه ها ودیوارها وآجروسنگ وسیمان تمامی نداشت, ناگهان ازپشت آخرین دیوارها صدای ناله حزن انگیزی مرا به خود آوردوانگار یک نفر از عطش می سوخت و مکرر فریاد می زد آب آب ... و بعد صدای قهقه هایی خشن و بی رحم در فضا می پیچید و مانع از رسیدن فریاد تظلم خواهی آن مظلومان بی نوا به گوش رهگذران می شد و یا رهگذران آنقدر سنگدل بودند که وانمود می نمودند که صدایی نمی شنوند, بله این فریاد , صدای ناله نخلهای هو خشو و نرمو (دو نخلستان در رویدر) بود که به جرم کمبود زمین و قانون عدم تبدیل زمین کشاورزی به مسکونی , ابتدا باید از تشنگی به طرز زجرآوری به قتل می رسیدندوبعد تن بی جانشان در آتش طمع بعضی و عدم عاقبت اندیشی بعضی دیگر می سوخت و صدای قهقه آجر و سنگ و سیمان روز به روز بیشتر و بلندتر می شد.
این تازه اول ماجراست,بیچاره نخلهای اطراف تم برکه که مسرورند و شادمان از این همه جمعیتی که هر روز از میان ایشان می گذرند و بر بلندای تم برکه با نظاره سرسبزی و طراوت,لذت زندگی را تجربه می کنند غافل از اینکه به زودی ظرفیت تم برکه و مزه گسه دان (دو شهرک در دست احداث) به پایان خواهد رسیدو همین آدمها برای ساختمان سازی به سوی آنها هجوم خواهند آورد و دیگر هیچ قانونی جلودار آنها نخواهد بود و همانند همنوعان خود در شوادان از تشنگی زجر کش خواهند شد و نفر به نفر تن بی جانشان به خاک خواهد افتاد. این اتفاق درحالی می افتد که در دو کیلو متری رویدر زمینی بایر و وسیع به نام مزه وجود دارد و تشنه آبادی است. اکنون که بر بلندای تم برکه ایستاده ام ومشغول تماشای رقص درختان همراه با ترنم نسیم بهاری و چهچه بلبلان هستم با خود می اندیشم نخلهایی که امروز رقص کنان به روی ما لبخند می زنند و نوید بخش حیات و زندگی هستند سی سال دیگر باید به عزایشان بنشینیم و این یعنی:
مرگ سبز چند نسل
دلم خواهد که رویدرراببینم رُخ رَخ را به چشم سرببینم
برای دیدن یک سیرشهرم کنار یار و بش پرنشینم مسافر
فولادهرمزگان 2
به لطف آن خدای حی داور
شده آباد این میهن سراسر
میان آن همه ، فولاد بندر
نهادیم تاج فخر صنعتش سر
زاو آباد هزاران کوی و خانه
ز شادی سر دهم من این ترانه
خدایا شکر تو گویم فراوان
که مشغول به کارکردی جوانان
تو دادی همتی بر این جوانان
زبازوی خودشان می خورندنان
جوانم من جوانی سربلندم
که برنیروی خودمن تکیه کردم
به دستان خودم ساختم وطن را
اگرچه بعضی پوشیدیم کفن را
ولیکن عزت خود را نباختیم
چنین مردانه میهن راچه ساختیم
خدایا رونقی ده صنعت ما
به شکرانه بیافزای طاعت ما
بده برکت به کار کارخانه
بگردان رونقش را جاودانه
بسی از خانه ها آباد ز کارش
خدایا تو نگهدار از زوالش
منشا انحرافات بشر،نادانی درزمینه مادی نیست که با تمدن وتکنیک برطرف شود،بلکه عوامل دیگری دارد:
1. 1. غرایض وتمایلات مهارنشده
2. 2. شهوت وغضب
3. 3. افزون طلبی
4. 4. جاه طلبی
5. 5.لذت طلبی (افراطی)
6. 6.برتری طلبی
7. 7.نفس پرستی ونفع پرستی
علی اصغررضوانی(نویسنده)
جنگ امروز جهان است جنگ نرم
بی حجابی ، بی حیایی ، مرگ شرم
گشته عریانی هنرها وا اصف
وا اصف بر ما و شرم باد ازسلف
خصم ظاهر رفته از میدان کنار
می دهد بهردموکراسی وآزادی شعار
هست منظورش ز آزادی عریانی زن
تا که گیرد غیرت از تو و ز من
گر که بی غیرت شدی تو ای جوان
پشت تو بر خاک افتد بی گمان
دشمن آنگه سر دهد فریاد شوق
چون تو را در گردن اندازد طوق
هوشدارای هوشیار از جنگ نرم
بی حجابی ، بی حیایی ، مرگ شرم
مسافر