[حضرت علی علیه السلام و مرد مفلس
حکایت حضرت علی علیه السلام و مرد مفلس
یکی مردکی لاغر اندام و زار که در چشم مردم حقیر بود وخوار
بر او بود هویدا علایم فقر به چهره و چشمش علایم زجر
که بود بر تنش جامه چل تکه ای نیارزد سر و پای او سکه ای
به ناگه به مسجد بکردی ورود به صوتی حزین جمع را گفت درود
جوابی شنید پر ز مهر و صفا که نشنیده بودی جز از مصطفی
به سرعت روان شد به سوی صدا که شاید گره را گشاید خدا
نمود جستجو صاحب آن کلام بدید کو علی بُود علیه سلام
چو مولابدید، گل ز رویش شکفت به صوتی حزین رو به مولا بگفت
ز تو سرورم دارمی حاجتی که جز تو نباشد کسی لافتی
ولی قبل از آن که به خدمت رسم بکردم عهد که گر به نعمت رسم
خدا را کنم شکر، تورا هم سپاس عنایت بی منت و لطف خاص
اگر هم نشد مرتفع این نیاز بخواهم همی عذرت از بی نیاز
بفرمود بدان مرد مفلس چنین علی شاه دلدل سوار ، شاه دین
به وقت سخن روی من را مبین نویس حاجت خود به روی زمین
که تا من نبینم تو را خار و زار که شرمنده گردم ز پروردگار
نوشت مرد مفلس به انگشت خود ز فقرش گشود نزد او مشت خود
فقیرم ، ندارم به دنیا درم به امید لطف آمدم و کرم
امیر چونکه آگه شد از حال او بفرمود بگیرند پر و بال او
بگفتا که پوشند بر او جامه نو خوراکی دهندش ز خرما و جو
چو جامه بپوشید بگفتا علی همی راضی بادا ز کارت علی
تلافی کنم من چنین کوششی ز مدح و دعا سازمت پوششی
نصیب تو گر که شود این دعا نخواهی دگر بیش از این تو ثنا
ثنا و ستایش که بر دل نشست کند زنده همچون که باران به دشت
شود صاحبش زنده در روزگار شود نام او تا ابد ماندگار
شود کار تو ثبت در نامه ای ولیک کهنه گردد چنین جامه ای
تو را فرصت کار خیری بُوَد مبادا که دل سوی دیری بُوَد
که پاداش دهد رب حی ، لا یموت به هر کار ، که کردی تو از قبلِ موت
علی چون شنید قول پروردگار گرفتش به رحمت همی در کنار
بفرمود یکی را زیاران کسی که بخشش کنندش ز دینار بسی
همی اَسبغ او را بگفتا امیر هم این جامه و هم دهیدش دنیر؟
بگفتا علی که شنیدم چنین ز قول حبیبم محمد امین
که هر بنده دارد یکی جایگاه به نزد خداوند و در بارگاه
مپندار کسی را چو خار و خسی مبادا که کوچک شماری کسی
چنین جایگاهی بود نزد من به مردم ، چه مرد باشد او یا که زن
شنو از مسافر تو این یادگار به احسان نگهدار خداوندگار
مسافر
