من و تو و جامعه
تو پرسیدی ز بهزیستی مسالمت و همزیستی
بگویم با تو ای عاقل ز همنوعان مشو غافل
مخواه بر کس روا باشد هر آنچه نا روا باشد
حقوق هر کسی محفوظ چه افلیج و چه باشد قوز
چه دارا یا ندار باشد چه خوشحال یا که زار باشد
چه در رنج یا رفاه باشد گدایی یا که شاه باشد
مساوات است میان ما سفید و سرخ و زرد،سیا
اگر هر کس به کار خویش به هر آیین و دین و کیش
شود پابند یک قانون نریزد قطره ای از خون
به نا حق بر زمین ای دوست چنین دنیا چقدر نیکوست
ز من پرسیدی با خنده ز خلق و خوی راننده
ز فرهنگ ترافیکی بگویم پاسخِ نیکی
تو ای راننده قربانت نگه دار گاز و فرمانت
به خونسردی بران آرام مبادا که شوی تو خام
ز قانون در گریز باشی چو ماهی چُستُ و لیز باشی
تو پرسیدی ز جامعه ز اخلاق و مسامحه
اگر خواهی نبازی رنگ بشو با جامعه هم رنگ
تو را گر هست آپارتمان محل زیستن و امکان
مبادا که بیازاری چه در خواب و چه بیداری
دگر همسایگان خود به دست یا که زبان خود
2
تو بردار گام آهسته سخن آرام کن قصه
زباله را نریز هر جا توقف تو مکن بیجا
به پارکینگ چون که می آیی مکن تو پارک به هر جایی
دگر پرسیدی از قانون به بعضی ها شده طاعون
تو می دانی چه نالانی؟ چو از قانون گریزانی
اگر هر کس چو حال خویش به کسب و کار و مال خویش
نگه دارد حدود خویش نگیرد آتشی در ریش
ولیک چون تخم مرغ بردی تو امروز این شتر خوردی
بیا و ترک عادت کن خدا را خوب عبادت کن
چو آمد وسوسه سویت مجسم کن جلو رویت
که می بیند تو را الله چو خورشید و چو نور ماه
چنین شاید که شرم آید دلت از خوف نرم آید
دگر گویم ز بیکاری فراغتی که تو داری
بدان قدرش که می بازی خطرناک تو مکن بازی
اگر در فکر خود باشی نگیری دوستِ بد ، ناشی
کنی مشغول تو خویشتن را چو بوعلی ، انیشتن را
دگر پرسیدی تو از زن چنین پاسخ شنو از من
اگر خواهی تو عزت را نکو فرزند و نعمت را
نگر به فاطمه زهرا چگونه زیسته در دنیا
که تا امروز و تا فردا شده الگوی بی همتا
ز کارِ خانه دست ، پینه میان خلق تمننینه
به شوهرداری بی مانند ز هر که پرسی می دانند
میان کار و زار و جنگ پرستاری نهاد فرهنگ
3
ببین که کرده تربیت چه فرزندان با هیبت
به هر اخلاق نیکویی پیامبر بینی تو گویی
دگر پرسی ز همکاری ز فرهنگ نگهداری
اگر هر کس به سهم خویش توانایی و فهم خویش
دین خود ادا سازد ز خاک خود طلا سازد
چو یک وجدان بیداری زند دست بهر یک کاری
رود کیفیت کالا ز استاندارد خود بالا
اگر هر کس به کار خویش نماید وقت خود را بیش
شود تولید ما افزون فرستیم باقیش بیرون
اگر هر کس نماید فکر بیابد ایده های بِکر
عمل بنماید او بر حرف بگیرد آب را از برف
شود آباد این میهن ز فکر و کارِ تو و من
مسافر هستم از رویدر که باشد شهری از بندر
نصیحت بشنو تو از من ندان مرد را جدا از زن مسافر
حکایت حضرت علی علیه السلام و مرد مفلس
یکی مردکی لاغر اندام و زار که در چشم مردم حقیر بود وخوار
بر او بود هویدا علایم فقر به چهره و چشمش علایم زجر
که بود بر تنش جامه چل تکه ای نیارزد سر و پای او سکه ای
به ناگه به مسجد بکردی ورود به صوتی حزین جمع را گفت درود
جوابی شنید پر ز مهر و صفا که نشنیده بودی جز از مصطفی
به سرعت روان شد به سوی صدا که شاید گره را گشاید خدا
نمود جستجو صاحب آن کلام بدید کو علی بُود علیه سلام
چو مولابدید، گل ز رویش شکفت به صوتی حزین رو به مولا بگفت
ز تو سرورم دارمی حاجتی که جز تو نباشد کسی لافتی
ولی قبل از آن که به خدمت رسم بکردم عهد که گر به نعمت رسم
خدا را کنم شکر، تورا هم سپاس عنایت بی منت و لطف خاص
اگر هم نشد مرتفع این نیاز بخواهم همی عذرت از بی نیاز
بفرمود بدان مرد مفلس چنین علی شاه دلدل سوار ، شاه دین
به وقت سخن روی من را مبین نویس حاجت خود به روی زمین
که تا من نبینم تو را خار و زار که شرمنده گردم ز پروردگار
نوشت مرد مفلس به انگشت خود ز فقرش گشود نزد او مشت خود
فقیرم ، ندارم به دنیا درم به امید لطف آمدم و کرم
امیر چونکه آگه شد از حال او بفرمود بگیرند پر و بال او
بگفتا که پوشند بر او جامه نو خوراکی دهندش ز خرما و جو
چو جامه بپوشید بگفتا علی همی راضی بادا ز کارت علی
تلافی کنم من چنین کوششی ز مدح و دعا سازمت پوششی
نصیب تو گر که شود این دعا نخواهی دگر بیش از این تو ثنا
ثنا و ستایش که بر دل نشست کند زنده همچون که باران به دشت
شود صاحبش زنده در روزگار شود نام او تا ابد ماندگار
شود کار تو ثبت در نامه ای ولیک کهنه گردد چنین جامه ای
تو را فرصت کار خیری بُوَد مبادا که دل سوی دیری بُوَد
که پاداش دهد رب حی ، لا یموت به هر کار ، که کردی تو از قبلِ موت
علی چون شنید قول پروردگار گرفتش به رحمت همی در کنار
بفرمود یکی را زیاران کسی که بخشش کنندش ز دینار بسی
همی اَسبغ او را بگفتا امیر هم این جامه و هم دهیدش دنیر؟
بگفتا علی که شنیدم چنین ز قول حبیبم محمد امین
که هر بنده دارد یکی جایگاه به نزد خداوند و در بارگاه
مپندار کسی را چو خار و خسی مبادا که کوچک شماری کسی
چنین جایگاهی بود نزد من به مردم ، چه مرد باشد او یا که زن
شنو از مسافر تو این یادگار به احسان نگهدار خداوندگار
مسافر
بسمه تعالی
26/12/89
مرگ سبز
هنگامی که تیغه طلایی آفتاب برپر هوخشو(کوهی است)می تابید وانگارپیکانهای زرین ازچله زمین به سوی آسمان نشانه رفته بود تا شکایت نامه ای ازخلیفه زمینیان رابه پادشاه عادل درسرزمین افلاکیان برساند,من آهسته وآرام ازکوچه های شهرم می گذشتم تاخودرابه نخلستانهای سرسبزوباصفا برسانم وباتماشای سرسبزی وطراوت ,غبارخستگی وغم دنیای پرمشغله را ازجان ودل بزدایم وبه یاددوران کودکی وبادوباران باترانه .....می پریدم ازسرجو،جانی تازه دروجودم دمیده شود,اما انگار کوچه ها ودیوارها وآجروسنگ وسیمان تمامی نداشت, ناگهان ازپشت آخرین دیوارها صدای ناله حزن انگیزی مرا به خود آوردوانگار یک نفر از عطش می سوخت و مکرر فریاد می زد آب آب ... و بعد صدای قهقه هایی خشن و بی رحم در فضا می پیچید و مانع از رسیدن فریاد تظلم خواهی آن مظلومان بی نوا به گوش رهگذران می شد و یا رهگذران آنقدر سنگدل بودند که وانمود می نمودند که صدایی نمی شنوند, بله این فریاد , صدای ناله نخلهای هو خشو و نرمو (دو نخلستان در رویدر) بود که به جرم کمبود زمین و قانون عدم تبدیل زمین کشاورزی به مسکونی , ابتدا باید از تشنگی به طرز زجرآوری به قتل می رسیدندوبعد تن بی جانشان در آتش طمع بعضی و عدم عاقبت اندیشی بعضی دیگر می سوخت و صدای قهقه آجر و سنگ و سیمان روز به روز بیشتر و بلندتر می شد.
این تازه اول ماجراست,بیچاره نخلهای اطراف تم برکه که مسرورند و شادمان از این همه جمعیتی که هر روز از میان ایشان می گذرند و بر بلندای تم برکه با نظاره سرسبزی و طراوت,لذت زندگی را تجربه می کنند غافل از اینکه به زودی ظرفیت تم برکه و مزه گسه دان (دو شهرک در دست احداث) به پایان خواهد رسیدو همین آدمها برای ساختمان سازی به سوی آنها هجوم خواهند آورد و دیگر هیچ قانونی جلودار آنها نخواهد بود و همانند همنوعان خود در شوادان از تشنگی زجر کش خواهند شد و نفر به نفر تن بی جانشان به خاک خواهد افتاد. این اتفاق درحالی می افتد که در دو کیلو متری رویدر زمینی بایر و وسیع به نام مزه وجود دارد و تشنه آبادی است. اکنون که بر بلندای تم برکه ایستاده ام ومشغول تماشای رقص درختان همراه با ترنم نسیم بهاری و چهچه بلبلان هستم با خود می اندیشم نخلهایی که امروز رقص کنان به روی ما لبخند می زنند و نوید بخش حیات و زندگی هستند سی سال دیگر باید به عزایشان بنشینیم و این یعنی:
مرگ سبز چند نسل
دلم خواهد که رویدرراببینم رُخ رَخ را به چشم سرببینم
برای دیدن یک سیرشهرم کنار یار و بش پرنشینم مسافر
ماه خرداد بود و سال،هشتادوپنج خورد کلنگی بر زمین از بهر گنج
موسم گل بود و میهن گل ازار انقلاب و بیست و هشتمین بهار
دست به دست هم بدادیم ما به مهر با توکل بر خداوند سپهر
آفریدیم افتخار دیگری خاک ما رخشید چون نو اختری
خورد کلنگ شرکت فولاد زمین تا نشیند در دل خاک این نگین
شد روان از هر طرف پیر و جوان تا که زر سازند از این خاک گران
ما خلیج فارس را اندر کنار ساخته ایم با دست خود این افتخار
کارفرمایی در این کار را چه خوب بود با فولاد هرمزگان ، جنوب
ایریتک بود بانی این کاروکسب در رکابش پامیکو ، احداث ونصب
متین گستر ، فرایندطرح گستر انرژی گستر و فولاد گستر
که کار کوره کرد احداث عمران مثال کار پیغمبر سلیمان
دگر پارس نصب و نصب استراکچر فضا بشکافت ، زمین را داده است جر
که القاسی ببست اسکلت آن فدا شد چند تن از مردان ایشان
خدایا رحمتی کن روحشان را که دادند بهر ایران جانشان را
به انبارش بود تجهیز فرایند متریالش کند تجهیز یک بند
فراورش بساخت ریخته گری را که پایان داد کار زرگری را
دگر هم بامداد زنده رود است چنین کار ، یک بنای یاد بود است
بخش احیا گشته آماده چه زود کار آن فولاد پایا کرده بود
همی بودند بسی درگیر این کار که این صنعت بگیرد اینچنین بار
در آن دوران مدیرش بود خیاط به حق در کار خود استاد و خیاط
بعد او هم ، آقاجانی شد مدیر هم خدوم و عالم و مردی دبیر
مرد میدان است و او والا تبار عالم و دانا و بسیار برد بار
آن دو بهرامی و رحیمی نجات کار را بخشیده اند نظم و ثبات
با درایت کار می بردند جلو تا که محصول گردد امروزه درو
شد کریمی از برای امنیت ره گشای مجتمع با عافیت
او که بس دانا و هم با حشمت است بر صغیر و بر کبیر او رحمت است
بابایی مرد خوش اخلاق و نجیب اهل کار و کوشش است او بس عجیب
چون که او مسـول سیالات گشت هر کسی که مدعی بود مات گشت
فتحی کار کوره را کرده تیار هاشمی آورد آب تا پای کار
کرد توکل برق را اندر مدار بوعطیو ریخته گری را برقرار
زیدآبادی اگر مسؤل بر آهک شده نام او بر کار نیکی حک شده
آقا بزرگی سوی احیا گشته است خاک مرده باز احیا گشته است
ز باران پوی بیاموز کار و دانش کند هر کاری را وقت و زمانش
آنکه مسـؤل روابط بود هم او نام او معصومی است ، خلقش نکو
با همه بذل محبت می کند دم بدم میهمان دعوت می کند
دارد او ابراهیمی اندر کنار حل مشکل می کند در گیر و دار
آنکه دارد سابقه از عهد بوق نام حمید و شهرتش باشد وثوق
بود اداری را مدیری چون صبور کار او پیگیری و نظم امور
بعد او شخصی به غایت مهربان شد اداری را مدیر ، شاه جهان
موجب آسایش است و پرتلاش نام او ایمانی و آماده باش
این همه محصول کارکارگر است زحمت او حرف اول ، آخراست
با تشکر از همه ، برنا و پیر نامها یک یک نگویم ناگزیر
خیل دوستان بس زیاد است و کثیر گر نویسم می شود هنگامه دیر
عاقبت دی ماه سیصد و نود شد فزون خوشحالی ملت زحد
شرکت فولاد گردید افتتاح می درخشد در میان شب چو ماه
دیو بی کاری به خود پیچید ز درد پشت او بر خاک ایران بوسه کرد
با حمایت های سمیعی نژاد کارها پیش می رود همپای باد
دکتر ما لایق است و کاردان شاهدی دارم چو فولاد اصفهان
این یکی است از صدهزاران افتخار افتخار دولت خدمتگزار
آفرین بر همت تو ای جوان سرفراز کردی تو ایران در جهان
گر به تقوا ، علم و صنعت برسی تو به اوج عز و رفعت می رسی
تا جوانی قدر خود را تو بدان چونکه فرمود مولای متقیان
آنکه قدر خود ندانست در جهان عاقبت هلاک بگردد بی گمان
ای جوانان برومند وطن گوش دارید اینچنین زرین سخن
این سخن فرموده پیغمبر است رحمت و للعالمین و رهبر است
گر که علم اندر ثریا جا گرفت قوم ایرانی بدانجا پا گرفت
محمد نام من ، شهرت حق دوست سخن از مغز می گویم نه از پوست
فولادهرمزگان 2
به لطف آن خدای حی داور
شده آباد این میهن سراسر
میان آن همه ، فولاد بندر
نهادیم تاج فخر صنعتش سر
زاو آباد هزاران کوی و خانه
ز شادی سر دهم من این ترانه
خدایا شکر تو گویم فراوان
که مشغول به کارکردی جوانان
تو دادی همتی بر این جوانان
زبازوی خودشان می خورندنان
جوانم من جوانی سربلندم
که برنیروی خودمن تکیه کردم
به دستان خودم ساختم وطن را
اگرچه بعضی پوشیدیم کفن را
ولیکن عزت خود را نباختیم
چنین مردانه میهن راچه ساختیم
خدایا رونقی ده صنعت ما
به شکرانه بیافزای طاعت ما
بده برکت به کار کارخانه
بگردان رونقش را جاودانه
بسی از خانه ها آباد ز کارش
خدایا تو نگهدار از زوالش