پندنامه
برای انسان کم ظرفیت
اولین موفقیت آغازگستاخی است.
انسان نادان چون چیزی
نداردبرای ترفیع خودازتخریب دیگران استفاده می کند.
بالاترین حماقت
پرداختن به دنیا به قیمت رهاکردن آخرت است.
روی آوردن مردم به تو، تورادچارشگفتی نسازد، آنان
همانندروزگارمی چرخندوتوراتازمانی می خواهندکه به مراد خود برسند.
صف مرغ
عجایب ملتی دیدم در این شهر صفی طولانی چون صحرای محشر
شنیدستم که مرغ گردیده نایاب چنین آشفته گشته ملتی خواب
گران گشت گوشت وماکیان عزیزشد هر آنکس پا ندارد سینه خیز شد
در این گرمای گرم و کوله برپشت عرق آمد تمام جانشان شست
یکی دست در گریبان دگر شد زبان بگشاد و تا ته پرده در شد
تو گویی شهر را قحطانه آمد کمکهای بشر دوستانه آمد
به آفریقا اگر قحطی رواج شد به ریشه علف هم احتیاج شد
نکردند آبرو ریزی چنین زشت که این ملت به هم چسپیده چون خشت
تو خواهی که خری مرغ کزایی عجب دارم اگر در صف نزایی
ببینید که چه شد حال خروسان چو دیدند حال مرغ و نوعروسان
خروس از بیم جان و تیغ قصاب به بانگی بس رسا و چهچهی ناب
بگفتا من به آنکه می پرستم خروس نیستم ز اسلاف خر هستم
خلاصه این چنین است این حکایت مکن از نرخ اجناس تو شکایت
نظام اقتصاد چون گشت اصلاح کمی یونجه خوری گه گاهی هم کاه
مسافر
آشوب اقتصادی
آشوب اقتصادی
اقتصادگه بردلاراست وگهی بردرهم است
گه با وفق مراد است وگهی هم درهم است
اندراین قرن اقتصاد این جهانی شد خراب
نه سیاست نه کیاست نه ریاضت داد جواب
طوق گردن شد گرانی بر سر هر ملتی
کس نداند از برایش نه دلیل و علتی
می کند بیداد بیکاری به هر شهرودیار
گشته حیران دربلاد و ملک خود هرشهریار
وعده ها ونقشه های حاکمان نقش برآب
کل عالم در خروش آمد ازین وضع خراب
آمدند برخی زملتها ازین وضع درستوه
بربکندند بیخ دولتها، اگر بودند چو کوه
ملتی صبر و قناعت پیشه کرد ازبیم جان
ملتی هم پیشه کرد خانه نشینی چون زنان
ملتی هیهات من الظله را سرلوحه کرد
دردخود باکس نگفت و با خدایش نوحه کرد
الغرض کار نظام پول و سرمایه تمام
می شود دنیا برای قوم محرومان به کام
مسافر
زمین ما
زمین ما
سلام دوست من،آخرین باری که آسمان رادیدی کی بود؟نه امروزنمی خواهم درموردستاره هاوکهکشانها بنویسم بلکه برعکس همیشه که اززمین،آسمان رامی دیدیم امروزباهم برویم بالا وازآنجا زمین زیبای خودمان راببینیم،حال آماده باش دستها صاف،پاهاجفت،چشمهابسته وذهنت راکاملاآزادورهاکن،اکنون پاهایت داردآرام اززمین جدامی شودوتوآرام به سوی بالاحرکت می کنی نترس من باتوهستم وبارهااین مسیررارفتم.حال پایین رانگاه کن ،آدمها، حیوانات وگیاهان ،همه وهمه مشغول زندگی خودهستندآنقدرمشغول که هیچ کس متوجه من وتونیست.اکنون ارتفاع ما خوب شده است،کوه ها رانگاه کن همانندمیخ ازسراسرزمین بیرون زده اندوآقیانوسهاراببین،هرچه بالاترمی رویم زمین پهن ماداردگردوگردترمی شودمثل یک توپ،گردوقلمبه، برویم بالاتر،کمی سرعتت رابیشترکن تاهرچه زودتربه ماه برسیم وتوقفی بکنیم وکمی خستگی درکنیم،ماه راببین چقدرزیباوبزرگه اما اززمین خیلی کوچکتره وازنزدیک فقط یک توپ خاکیه ،آرام آرام فرودبیاتابه سطح ماه برسیم،ببین همه اش کوه ودشت ودره،حتی یک برکه کوچولوهم آنجادیده نمی شه یاحتی یک درخت یاگل یاسبزه،همه جاخشک وبی آب وعلف،اشکالی نداردهرچه باشدازآن پایین خیلی زیبا به نظرمیرسدوزمین چه قشنگ می شه وچه کیفی میده شب مهتابی آنهم دونفری،بیا روی لبه این صخره بنشینیم ، پاهایمان راآویزان کنیم وزمین خودمان راتماشاکنیم.وای چقدردوره چرااینقدرکوچک شده،درست وسط میلیونهاستاره وسیاره قرارگرفته ،شده مثل یکی از همان ستاره هایی که ماازروی زمین می بینیم ولی فرقش این است که اونجا چقدر شلوغه واینجا هیچ کس نیست،فکرش رابکن اگه مانتونیم برگردیم اینجاازتنهایی دق می کنیم،فکرش رابکن اگرسایرآدمها نباشندزمین چقدروحشتناک می شه ،ای کاش سردمداران کشورها ازاینجاکره خاکی رامی دیدندتاشاید برسرآن جنگ برپانمی کردندودست ازظلم وکشتارملتهاوجاه طلبی هایشان برمی داشتند،ای کاش ثروتمندان عالم ودوستداران میزومنصب اینجابودندشایدزیردستان واطرافیان وهمسایگان وهمنوعان خودرابیشتردرک می کردند نه فکرنکنم بتوانندبیلیندویالااقل بفهمندزیرانه وقتش رادارند ونه فکرش را. اما تو،وقتی به زمین برگشتی اگربه پست مال ومنصبی دست پیداکردی یااصلادرهرموقعیتی که بودی،امروزرافراموش نکن،فراموش نکن زمینی که تودرآن زندگی می کنی اگرقشنگ وزیباست،اگربه توخوش می گذرداگراحساس خوبی داری ،به واسطه حضورانسانها وسایرموجودات درکنارتواست ولی چون آنهاهستندوحضوردارندتوقدرشان رانمی دانی،فراموش نکن زمینی که تودرآن زندگی می کنی یابرآن حکومت می کنی تنهایکی ازبی نهایت املاک خداونداست که چون نقطه ای درمیان میلیاردهاستاره وسیاره قرارگرفنه است و
الله هرلحظه تورامی بیند مسافر
جشن تولد
جشن تولد 1/1/1392
غمگین ومحزون درکنارپیکربی جانش نشسته ام وزانوی غم دربغل،به گذشته وعمرازدست رفته می اندیشم ،به گذشته ای که گذشته وآینده ای نامعلوم ونیامده وهزارپرسش بی پاسخ،نمی دانم آیاامیدی هست،بازفرصت خواهم داشت یااینجاآخردنیاست،ازخودمی پرسم چراهرروزمرگ؟ناگهان ازاتاق کناری صدای خنده دلنشین وامیدبخش کودکی تازه متولدشده ای به گوش میرسدوبعدشادی وحلحله اطرافیان وردوبدل شدن تبریک وتهنیت،آوازسازودهل وقمری وبلبل،بی معطلی خودرابه اتاق بغلی رساندم،آنچه می دیدم باورکردنی نبود،کودکی زیباوجذاب که همه زیبایی های دنیا یکجا دراوجمع شده بودوبه عکس کودکان دیگرکه هنگام تولدگریه سرمی دهنداوچنان زیبا وامیدبخش می خندیدکه بادیدن سیمای معصوم وپرطراوتش هرموجودناامیدی به زندگی امیدوارمی شد.ازهرسوصدای شادی وجشن وپایکوبی طنین اندازشده بود،پرنده ها ودرختان،سبزه وگلها،رودها ودریاها،دشت وکوها وهمه و همه شادند ومسرور. اما ناگهان متوجه شدم که کوه ودشت ودرختان یکی یکی دارند محومی شوند،ازدوریکی آرام وبی سروصدامی خزیدونزدیک ونزدیکتر می شدوبه هرچه می رسیدآنرامی بلعید، اکنون کاملا به مانزدیک شده است وباابرویی گره خورده وچهره ای درهم فرورفته می خواهدجشن وسرورهمه رابه عزاتبدیل کند،انگارازتولداین کودک،ناراحت وعصبانی است،به دورمامی چرخدومرتب کودک رامی پاید،هیچ کس به اووحرفهاورفتارهای نسنجیده اش توجهی نداردهمه درتکاپووتدارک جشن تولدندودراین اندیشه اندکه نامش راچه بگذارند،گردوغبارفرصت رامغتنم شمرده ودیوانه واربه کودک حمله ورمی شودتااوراخفه کنداماابربهاری امانش نمی دهدونعره زنان براومی تازدواورانقش برزمین می کندوسرجایش می نشاندوباصدای بلندورسامی گوید:نامش رافروردین بگذارید.
چنان غرق درشادی سروربودیم که یادمان رفت جسداسفندرابه خاک بسپاریم. مسافر